Ганна Чарнушка -- галоуны вобраз рамана, з якiм звязаны хвалюячыя лiрычныя i драматычныя напружаныя старонкi. Расла яна, з маленства уцягнуушыся у нялегкую сялянскую працу.
Васiля яна спачатку не вылучала з лiку сваiх равеснiкау. Усе пачалось з летняга вечара на сенажацi, калi у iх адбылося першае нясмелае каханне. На вачах Ганна вырастае у незвычайна прыгожую дзяучыну, поуную годнасцi, чалавечай шчырасцi, дабраты i спагадлiвасцi. Шчодрымi фабрамi намалявау пiсьменнiк партрэт гераiнi: “Цемныя, як спелыя вiшнi, вочы, шаукавiста-чорныя бровы, чорныя косы, стройны стан.”
З псiхалагiчнай абгрунтаванасцю раскрывалася першае каханне дзяучыны. Яна пакахала глыбока, аддана, з усiм жарам нерастрачаных пачуццяу. З псiхалагiчнfq глыбiней намалявана трагедыя дзяучыны, якая, кахаючы аднаго, сiлай няумольных абставiн вымушана выйсцi замуж за другога. У Ганны абвострана пачуцце справядлiвасцi, маральнага абавязку.
Пiсьменнiе усебакова iмкнецца абгрунтаваць, чаму Ганна, у якой развiта пачуцце уласнай годнасцi, якая не церпiць прымусу i сляпога падначалення чужой волi, вырашыла выйсцi за Яухiма. Нялегка дасталося ей гэтае рашэнне.
Пасля сватання Ганна пачынае жыць “у нейкiм сне”. Яна робiць усе па заведзенаму звычаю, але аутаматычна, без душi i ахвоты. “Сцерпiцца – злюбiцца," -- угаворвала сябе Ганна. Але… не злюбiлася i не сцярпелася. I чым даужэй яна жыве у сям'i Глушака, тым больш выразна разумее усю жахлiвасць свайго становiшча. Асаблiва балюча адчула Ганна свае становiшча жонкi-рабынi, калi нарадзiла дзiця. Стары Глушак прымусiу яе ехаць на сенакос разам з Верачкай, дзе тая захварэла, а пазней -- памерла. "Бог дау -- бог узяу", -- вось рэакцыя Глушакоу на смерць дзiцяцi.
Пасля смерцi дачкi Ганна не можа больш жыць побач са сваiмi "сведкамi", нелюбiмым мужам. Яна кiдае Глушакоу i iдзе працаваць у школу (да настаунiцы Параскi), якая становiцца часовым прыстанiшчам на яе жыццевым шляху.
Лес Ганны склауся нялегка. Надзеi на вяртанне былога кахання не апраудалiся (Васiль застауся з зямлей). Зварот у бацькаву хату душэунага спакою не прынес, пасля сустрэч з Башлыковым засталiся прыкрасць i горкая агiда.